— Усе яны, калі надаецца магчымасць, едуць да нас, каб дапамагчы, — кажа гаспадыня, бо, каб утрымліваць такую гаспадарку, патрэбны дужыя, працавітыя рукі.

— І якая ў вас гаспадарка, калі не сакрэт?

— Гаспадарка ладная і няякага сакрэту тут няма. Маем трох кароў, пяцёра свіней, два дзесяткі курэй ды сабаку які ўсё гэта сцеражэ.

— А зямлі колькі маеце?

— Зямлі хапае, каб мець дастатковую колькасць патрэбных кармоў. Нашы асноўныя соткі вынесены за вёску, як і ўсіх аднавяскоўцаў, дзе іх цэнтралізавана апрацоўвае тэхніка сельскагаспадарчага вытворчага кааператыву «Следзюкі». Такая традыцыя склалася даўно і яе строга прытрымліваецца старшыня праўленяя СВК Пётр Пятровіч Немцаў. Здольны, дарэчы, уважлівы да людзей кіраўнік.

— Усю прадукцыю са свайго падвор’я спажываеце самі ці прадаеце?

— Хапае ўсім — сабе і дзяржаве. Дзяржаве прадаём малако альбо, як прынята казаць, лішкі малака. Толькі я такога выразу не люблю, бо ён — няправільны. Ні ў Вас, ні ў мяне нічога лішняга няма. Ёсць уласная прадукцыя са свайго падворка, нажытая сваім мазалём. Яе і рэалізуем, каб па людску жыць, дапамагаць гэтаксама жыць дзецям, вучыць іх, бо ўсё зараз каштуе даволі дорага.

— І што са свайго падворка рэалізуеце?

— У асноўным малако высокай якасці. Яго летась прадалі дзяржаве недзе каля 18 тон. Астатнюю прадукцыю — як давядзецца. Мы ў магазіне, акрамя хлеба, з правіянту амаль нічога не купляем. У нас, маецца даільны апарат, ёсць яшчэ сепаратар. Таму робім з малака зліўкі, масла. Яны куды лепей за магазінныя. Вось дзеці і бяруць іх з сабою ў гарады. Там, нават у Санкт-Пецярбурзе, беларуская прадукцыя ёсць, яна — нарасхват, але з нашага двара куды лепей. Калі ёю сыны частуюць сваіх сяброў, тыя ажно аблізваюцца.

Трымаць уласную дапаможную гаспадарку сям’я Пацай наважана і надалей, пакуль ёсць сілы, пакуль гэтага жадаюць дзеці.

Мікола ВАЛОДЗІН